بخونش

سلام به همه ی دوستان خوب و مهربونم

امروز میخوام براتون از آرزو ها بنویسم ؛ گاهی وبلاگ منو میخونید و بهم می گید محیا چرا غمگینی؟ ولی در واقع من هر وقت غمگین هستم بیشتر می نویسم و انگار اینجا آرومم می کنه این مهم نیست که چقدر آمار بازدید بالا یا پایین باشه ، مهم اینه که من هنوزمینویسم
دوستان من سهم من و شما از زندگی تموم اون چیزی هست که از خودمون انتظار داریم ، یعنی رسیدن به قله های ترقی ، رسیدن به آرزوها جایی که لیاقت شماست ... شاید الان در جایگاهی نباشی که از خودت انتظار داری ولی امید داشته باش چرا که نا امید آدم ترسوییه و نمی تونه ریسک پذیر باشه و پیشرفت کنه ، تحسین می کنم هنر مندی رو که برای رسیدن به هدفش و آیندش تلاش میکنه و میدونم کاری که انجام میده در حدش نیست ولی تمام سعیش رو میکنه تا پول در بیاره و زمانی می رسه که در اوج می درخشه چون میدونم که لیاقتشو داره ، با هر کدوم از آدمای معروف که حرف بزنی از ستاره های سینما و موسیقی تا مشاهیر و دانشمندان و .... همه و همه زحمت کشیدند تا به جایی رسیدند اگر ادیسون نا امید می شد الان خونه های ما غرق در تاریکی بود ، یادتون باشه ما دنیا رو میسازیم نه دنیا ما رو پس زنده گی کن و امیدوار باش و دست از تلاش بر ندار روزی می رسه که به گذشته ات لبخند می زنی . دوست من زندگی بالا پایین زیاد داره اگه یه سنگ ضربه های قلم سنگ تراش رو تحمل نکنه هیچوقت تندیس زیبایی نمیشه ، دوس دارم بیایید و برامون از تجربه هاتون بنویسید و یا اگر دوست داشتین به من میل بزنید تا به اسم خودتون تو وبلاگ بذاریم ؛ منتظرتون هستم ...