شازده ی کوچک من

 

من گلی بودم 

که از شوق نگاهت سرخ شد

و بوته اش به محبت تو دل بست

آرزو داشت 

شعر نوازش دستانت را 

هر روز بخواند 

و موهای لختت 

با طلوع طلایی خورشید

در خیال باد می رقصید

آه ای شازده ی کوچک من

چه بی خبر رفتی 

چه دیر از سفر برگشتی

سالها گذشت

چون دلت میخواست گلهای دیگر را بینی

گمان کردی گلت دوام می آورد؟

و زمستان باغ را بهاریست؟

بهار آمد 

و شکوفه ها بر مزار باغچه روییدند

و تو چه می دانی

قصه ی فراق بیش از این است...