دلم تنگ است
به وسعت زمینی که با آدم هایش غریبه هستم
به وسعت تمام سال هایی که از عمرم گذشت
بخاطر این همه لبخند های اجباری و روزهای تکراری
و شب هایی که هیچ گاه پایان نمی گیرد
امان از این زندگی ......................
دردهایت را دورت نچین تا دیوار شوند
زیر پایت بگذار تا پله شوند . . .
سلام
خوبی ببخشیدکه به وبلاگ شما سرزدم ولی نه احوالی پرسیدم ونه نظردادم
بعضی وقت هاآدم ها آن قدرگرفتارمی شوندکه خودرانیزفراموش می کنند.
یادکردن خاطره های گذشته چه شیرین وچه تلخ اگرفردی دربین مانباشدانسان غمگین می شودپس بایدکمتریادآوری شوند. وخاطرات عبرت آموزاست . این هم یک نظر است.
